Interview met Maria Magdalena Crucke over haar werk in de Gentse textielindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Maria Magdalena, waarin ze vertelt over haar taken als sociaal verpleegkundige. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de Gentse textielwereld 1950-2010'. 

Na haar opleiding sociale verpleegkunde start Maria Magdalena Crucke (°1949) bij textielgigant UCO. Doorheen de week bezoekt ze meerdere fabrieken die te weinig werknemers tellen om zelf een vaste verpleegkundige in dienst te hebben. Op die manier komt ze met veel mensen in contact, wat ze ook de fijnste kant van haar job vindt.

Maria Magdalena’s takenpakket is heel divers. Ze staat onder andere in voor het verzorgen en aangeven van kleine arbeidsongevallen, ze doet veiligheidsrondes door de fabrieken en voert medische onderzoeken uit bij de arbeiders. Daarnaast is Maria Magdalena verantwoordelijk voor de huisbezoeken bij mensen die ziek zijn of bij vrouwen die pas bevallen zijn en regelt ze ook sociale zaken voor het personeel zoals de kinderbijslag.

Het leukste aan haar job vindt ze het contact met de mensen. Elke dag komt Maria Magdalena met de textielarbeiders in aanraking en de verstandhouding zit goed. Haar collega-verpleegkundigen binnen UCO ziet ze slechts enkele keren per jaar tijdens een algemene vergadering. Ze krijgen er de kans om voordrachten te geven over een onderwerp naar keuze, om op die manier elkaar op te leiden.

Een van de fabrieken waar Maria Magdalena wekelijks komt is UCO Galveston, waar ze haar toenmalige echtgenoot leert kennen. Ze trouwen en bij de geboorte van hun tweede kind beslist ze halftijds te werken.

Na verloop van tijd ziet ze het werk voor de arbeiders verminderen door de naderende val van de textielindustrie. Op sommige dagen ligt de productie volledig stil en moeten de werknemers stempelen. Personeelsaantallen slinken, textielfabrieken sluiten hun deuren en in 1990 krijgt ook Maria Magdalena haar ontslag.

Ze laat de moed niet zakken en begint te solliciteren. Kort na het einde van haar textielcarrière kan ze al aan de slag bij psychiatrisch ziekenhuis Sint-Camillus, waar ze werkt tot aan haar pensioen. Toch blijft de textielindustrie een belangrijk deel uitmaken van het leven van Maria Magdalena, en met enkele oud-collega’s heeft ze nog steeds contact.

Maria Magdalena (onderste rij, eerste van links) en collega’s op een decoratiefeest, 1963.