Interview met Paul Isebaert over zijn werk in de Gentse textielindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Paul, waarin hij vertelt over de aanwervingsprocedure bij UCO. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de Gentse textielwereld 1950-2010'.

Paul Isebaert (°1950) wordt geboren in een textielfamilie. Tijdens zijn kindertijd runnen zijn vader en diens twee broers in Anzegem de kleinschalige weverij ‘Isebaert Gebroeders’, waar Paul een handje helpt wanneer hij klaar is met zijn huiswerk.

Na de middelbare school trekt Paul naar Gent om textielingenieur te worden. Nadat hij afstudeert, gaat hij als productiechef aan de slag bij badstoffenproducent Santens. Al snel merkt hij dat hij niet hard genoeg is om de arbeiders goed aan te sturen en na een interne reorganisatie wordt hij in 1974 uit zijn functie ontheven.

Een maand werkloosheid gaat voorbij tot op het moment dat Paul bij textielbedrijf De Porre in Gentbrugge belandt. Na een opleiding sociale wetgeving wordt hij er personeelschef. Rond 1979 gaat het bedrijf door een crisis. Paul is op dat moment de enige kostwinner thuis en wil geen risico nemen, dus beslist hij op zoek te gaan naar ander werk.

Hij kan in UCO Texas aan de slag en bekleedt er de functie van personeelschef en opleidingsverantwoordelijke. De fabriek biedt aan de productiemedewerkers allerlei cursussen aan, van het aanleren van nieuwe productiemethodes tot EHBO en zelfs Nederlandse lessen voor anderstalige werknemers. Paul werkt er graag en kent zijn werknemers goed. Hij houdt van de familiaire sfeer die heerst in de fabriek.

Maar in 1989 sluit UCO Texas de deuren. Paul heeft geluk en kan zijn functie als personeelschef verderzetten bij UCO Braun. Hij is niet alleen verantwoordelijk voor de aanwerving van nieuw personeel, maar staat ook in voor het oplossen van menselijke problemen, zoals pesten of conflicten tussen werknemers. Hij houdt de vinger aan de pols wanneer het over de noden van zijn medewerkers gaat en stuurt bij waar nodig.

De zaken bij UCO Braun gaan goed en de fabriek kent in 2002 nog een gloriejaar. Daarna gaat het echter bergaf door de opkomende concurrentie van de lageloonlanden. In 2008 sluit Paul zijn textielcarrière af en gaat hij met brugpensioen. Al tijdens zijn laatste werkmaanden voelt hij het nakende verval van de fabriek en amper zes maanden na zijn vertrek moet UCO Braun de boeken neerleggen.

Personeelschef Paul (uiterst rechts) met zijn team, op het afscheidsfeest van een collega.