Interview met Rita De Veirman over haar werk in de Gentse textielindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Rita, waarin ze vertelt over de sluiting van UCO Texas. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de Gentse textielwereld 1950-2010'.

Na de lagere school volgt Rita De Veirman (°1949) een opleiding tot kapster aan de technische school. Ze gaat aan de slag in een kapsalon, maar vindt al gauw dat dit werk te weinig betaalt. Wanneer ze toevallig textielfabriek UCO Texas voorbijloopt, ziet ze aan de ingang een bord waarop om arbeiders gevraagd wordt. Rita twijfelt niet, meldt zich aan en mag op die manier in 1970 in de fabriek starten.

Ze werkt er aanvankelijk als bobijnster in ‘entreprise’, waardoor ze meer verdient naarmate ze meer werkt. Later schuift ze door naar de functie van polyvalent medewerker. Daarbij valt ze in voor collega’s die afwezig zijn en leert zo met diverse machines overal in de fabriek werken. Ook het loon ligt hoger dan in haar vorige functie.

Rita koestert echter de ambitie om meestergast te worden. Via educatief verlof begint ze in 1979 een driejarige opleiding tot regelaar in avondschool aan het Textielinstituut Henri Story. Ze leert er machines repareren na breuk. Daarnaast volgt ze bij UCO Texas zelf een cursus om met een nieuw aangekochte machine te kunnen werken. Er volgt een examen en Rita komt er als een van de besten uit. Wanneer er een job als meestergast in de bobijnafdeling vrijkomt, krijgt ze deze dan ook aangeboden, maar op één voorwaarde: ze moet haar opleiding aan de Henri Story-school stopzetten, omdat ze door de lessen te vaak afwezig is. Rita gaat op het voorstel in en keert niet meer terug naar de school.

Daarnaast wordt ze vakbondsafgevaardigde in de fabriek. Ze zet zich graag in ter bescherming van de arbeiders, maar maakt hen ook duidelijk wanneer ze in fout zijn. Omdat ze deze verantwoordelijkheid aangaat, voelt Rita snel aan wanneer UCO Texas stilaan begint uit te doven.

Bij de definitieve sluiting van de fabriek in 1990, waarbij Rita als délégué mee aan de onderhandelingstafel zit, mogen de arbeiders kiezen naar welke UCO-fabriek ze willen overstappen. Zelf kiest ze voor UCO Galveston, waar ze nog tien jaar werkt als reservemeestergast in de bobijnafdeling.

Maar in 1999 moet ook UCO Galveston de deuren sluiten. Opnieuw volgt Rita de onderhandelingen mee en komt daarna terecht in UCO Braun. Ze blijft werken als meestergast, maar staat nu op de open-endafdeling. Na acht jaar vindt ze dat ze te vaak moet stempelen doordat er minder werk is in de fabriek. Ze vraagt haar brugpensioen aan, dat goedgekeurd wordt. De sluiting van UCO Braun maakt Rita net niet meer mee.

Binnenzicht van textielfabriek UCO Texas in Gent, ca. 1970.