Interview met Christine Van Acker over haar werk in de Belgische metaalindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Christine, waarin ze vertelt over haar eerste kennismaking met de CBRT-fabriek in Brugge. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de metaalindustrie (1970-2020)'.

Christine Van Acker (°1956) groeit op in Sint-Kruis, aan de rand van Brugge. Haar vader is arbeider in een fabriek waar motoren voor de scheepvaart worden gemaakt, haar moeder is huisvrouw. Christine gaat naar de Rijksschool tot haar zestien jaar en begint dan met werken. Toch was ze liever langer naar school gegaan.

Ze komt terecht in een textielfabriek, waar ze jeans van Levi’s naait. Het is zwaar werk, omdat de productiesnelheid steeds wordt opgedreven. Bovendien verdient het slecht. Een kennis raadt Christine aan om bij CBRT, Compagnie Belge de Radio et Télévision, te solliciteren. Het is een grote werkgever in Brugge, waar veel vrouwen werken.

Als Christine er in 1974 start, heeft CBRT vier grote hallen. Later worden dat er zes. Na de rondleiding door de fabriek is Christine vooral onder de indruk van hoe groot het er is. Haar eerste functie is touch-up, de controle van de panelen met elektronica die in de televisies gemonteerd worden. Later wordt ze bestukster, waarbij ze de onderdelen op de panelen vastmaakt. Daarna gaat ze aan de slag als bevoorraadster en vervolgens als vlinder. Dit is iemand die alle posten kan doen en mensen vervangt tijdens hun pauze of bij afwezigheid. Ze eindigt als magazijnier. Alleen op die laatste post, waarvoor Christine met een vorkheftruck leert rijden, zijn mannen in de meerderheid.

Werken voor CBRT, in de jaren 1980 overgenomen door Philips, is aangenaam. Aanvankelijk is er geen bandwerk: iedereen heeft een eigen post waar een vast aantal stuks per dag moet verwerkt worden. Wie vroeger klaar is, kan wat praten met collega’s of in de ontspanningsruimte wachten. Naar huis gaan mag echter niet. Later wordt de hele fabriek georganiseerd als één lange band. Het werk wordt zo stresserender.

Christine werkt eerst in de dagploeg, later in twee ploegen. Ze gaat na de late shift soms met de bedrijfsbusdienst naar huis. Deeltijds werken, zoals ze negen jaar lang doet na de geboorte van haar eerste kind, is altijd bespreekbaar. In de jaren 2000 verhuist Philips veel activiteiten naar het buitenland. In 2009 stopt het bedrijf met de productie van tv-toestellen in Brugge. Christine is op dat moment 52 jaar, de minimumleeftijd om op brugpensioen te gaan.

Arbeidspost in de productie van kanaalkiezers voor TV-toestellen bij CBRT Brugge, 1964. Collectie Beeldbank Brugge – Stadsarchief Brugge – Verzameling Brusselle-Traen