Interview met Eddy Van Grevelinge over zijn werk in de Belgische metaalindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Eddy, waarin hij vertelt over de verwevenheid tussen het Vrij Technisch Instituut en de Boelwerf in Temse. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de metaalindustrie (1970-2020)'.

Eddy Van Grevelinge (°1958) is geboren en getogen in Temse. Zijn grootvader is kraanman bij dé werkgever in de regio, de Boelwerf. Ook zijn ouders zijn arbeiders. Zijn vader is achtereenvolgens steenbakker, draadtrekker en magazijnier bij General Motors. Zijn moeder werkt als textielarbeidster en huisvrouw. Eddy behaalt een diploma A3 mechanica aan het Vrij Technisch Instituut in Temse, een school die ontstaat vanuit de Boelwerf. Het is als leerling van deze school vanzelfsprekend om op de scheepswerf te gaan werken. Dat doet Eddy dan ook in 1973 op 16-jarige leeftijd.

In de jaren 1970 is de Boelwerf in volle uitbreiding met de bouw van het droogdok. Er is veel werk. Eddy wordt enkele jaren hulpmonteur en later monteur. Hij leert op de werkvloer alle technieken die je nodig hebt om de scheepsbuitenbouw te monteren. Het is vooral handwerk. Elk schip is anders, waardoor automatisering in deze sector moeilijk doordringt. Het werk is zwaar, in soms barre en koude omstandigheden. Eddy merkt een verschil tussen de oudere garde, voor wie veiligheidsvoorschriften nauwelijks bestaan, en zijn eigen generatie. De oudere arbeiders zijn allemaal ‘potdoof’ omdat ze weigeren oordopjes te gebruiken. Ook ongevallen zijn schering en inslag.

De Boelwerf is een echt dorp, met een eigen brandweer, verschillende sportverenigingen en zelfs een harmonie. De bijna uitsluitend mannelijke arbeiders komen hoofdzakelijk uit Temse en omgeving. Eddy engageert zich al snel voor het ACV, de grootste vakbond in de streek, en wordt op jonge leeftijd afgevaardigde voor de jongerenafdeling. Ook later blijft hij vakbondsafgevaardigde, tot aan de twee falingen van het bedrijf in 1992 en 1994. Die laatste is definitief en eist een hoge mentale tol bij de werknemers.

Eddy gaat na de sluiting kort op een Nederlandse scheepswerf werken, maar via vakbondscontacten kan hij bij Atlas Copco in Wilrijk beginnen. Hij werkt er als monteur bij het maken van compressoren. De bedrijfscultuur en werkomstandigheden zijn heel anders. Het is meer bandwerk, maar ook veel veiliger en properder. Ook hier is Eddy actief als vakbondsafgevaardigde, met als specialisatie veiligheid. Eddy werkt, net als voor de Boelwerf, 22,5 jaar voor Atlas Copco.

Autogeen snijden op de scheepswerf Boelwerf, ca. 1955. Collectie Rijksarchief Antwerpen-Beveren