Interview met Raymond Smeulders over zijn werk in de Belgische metaalindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Raymond, waarin hij vertelt over de aanloop naar de sluiting van Renault Vilvoorde. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de metaalindustrie (1970-2020)'.

Raymond Smeulders (°1953) groeit op in een beenhouwersfamilie met maar liefst 15 kinderen. Op jonge leeftijd verhuist hij van Rijmenam naar Aarschot, waar hij blijft wonen. Als kind moet hij al meewerken in de beenhouwerij en op de markt. Zijn moeder beslist voor elk van de kinderen welke stiel ze zullen leren: in het geval van Raymond loodgieterij en centrale verwarming aan de gemeenteschool in Aarschot.

Al op zijn 17de doet Raymond vakantiewerk bij Renault Vilvoorde. Ze betalen er meer dan het dubbele dan bij koekjesfabriek De Beuckelaer, waar hij de zomer voordien werkte. Nadat hij is afgestudeerd, keert hij dan ook terug naar Renault, dat in de vroege jaren 1970 veel vacatures heeft. Hij moet er eerst aan de ‘ketting’ werken voor hij zich kandidaat kan stellen als loodgieter bij de dienst onderhoud. Hij slaagt voor de testen voor die laatste functie, maar intussen wil zijn meestergast hem aan de band houden. Raymond gaat akkoord. Hij werkt in de ‘sellerie’ of binnenafwerking, waar het interieur van de wagens wordt afgewerkt.

Dat werk doet hij vijftien jaar lang, in twee ploegen. Renault legt bussen in om arbeiders uit de streek op te halen en weer thuis te brengen. Ook Raymonds vader en zeven van zijn broers en zussen werken bij Renault. Zijn vader combineert dit met zijn werk als marktkramer. Ook Raymond helpt op zaterdagen soms mee op de markt. Renault is een goede werkgever. Tot de automatisering en robotisering vanaf de jaren 1980 volop hun intrede doen en elke werkpost steeds meer werk op minder tijd moet verrichten, valt de werkdruk goed mee.

Nog voor zijn 25ste wordt Raymond door het ABVV gevraagd om op te komen als jongerenvertegenwoordiger. Raymond schopt het tot vrijgesteld afgevaardigde en later tot hoofdafgevaardigde. In die hoedanigheid beleeft hij de woelige sluiting van Renault in 1997. Raymond blijft daarna nog voor een overgebleven afdeling van het bedrijf werken tot hij op zijn 57ste op brugpensioen kan. Hij vindt dat de sluiting had kunnen worden voorkomen of uitgesteld, maar ook dat hij en zijn collega’s er uiteindelijk het beste hebben uitgehaald voor de werknemers. De steun onder elkaar en van andere bedrijven uit de sector biedt hem tot vandaag troost.

Foto van een Europese Mars voor werk in Brussel. De betoging toont de verontwaardiging over de sluiting van Renault Vilvoorde. Foto, 1997. Collectie Archief Solidair