Interview met Eric Vervaeke over zijn werk in de Gentse textielindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Eric, waarin hij vertelt over de bus die UCO inlegde voor zijn werknemers. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de Gentse textielwereld 1950-2010'.

Wanneer Eric Vervaeke (°1944) in 1961 zijn middelbaar onderwijs aan het VTI Deinze afwerkt, nodigt de Gentse textielfabriek UCO Braun hem en enkele klasgenoten uit om een sollicitatietest te komen doen. Eric slaagt en begint er in de weverij als doorhaler. Later groeit hij door tot monteur. Zijn ambitie is om meestergast te worden, maar rond 1970 besluit UCO Braun de weverij te stoppen om een volledig nieuwe weefafdeling voor denim te bouwen.

Eric verhuist naar UCO de Hemptinne. Maar na een jaar vraagt UCO Braun hem om terug te keren als meestergast in de splinternieuwe weverij die ondertussen af is. De bediening van de moderne, computergestuurde machines is een grote aanpassing voor Eric. Om alles onder de knie te krijgen, trekken Eric en enkele collega’s naar een fabriek in Frankrijk om het proces aan te leren.

Tien jaar lang oefent hij deze job uit, tot het moment waarop zijn directeur hem vraagt om naar de ververij over te schakelen. Die is complexer dan de weverij en omdat hij potentieel ziet in Eric, biedt hij hem de functie van chef-meestergast aan. Eric grijpt deze kans met beide handen en wordt zo verantwoordelijk voor onder andere het opstellen van de planning voor de ververij, afgestemd op de noden van de weverij.

Na verloop van tijd is een chef-meestergast nodig voor de weekendshift en Eric biedt zich aan. De laatste 20 jaar van zijn textielcarrière zal hij in deze ploeg werken. Als leidinggevende volgt hij tijdens zijn loopbaan veel bijscholingen georganiseerd door de fabriek, onder andere op het vlak van veiligheid. Ook de regels rond het werken met chemische stoffen in de ververij ziet Eric steeds strenger worden.

In 2004 zet hij een punt achter zijn textielcarrière, vier jaar na zijn pensioengerechtigde leeftijd. Hij heeft zijn werk graag gedaan en voelde zich altijd gewaardeerd, waardoor hij op 56-jarige leeftijd nog niet wilde stoppen. Zelfs na zijn pensioen contacteerde UCO hem nog om te helpen bij de opstart van een textielfabriek in Roemenië, iets waar Eric met veel plezier is op ingegaan.

Staalboek met textielstalen van UCO Sportswear, 1986-1987.