Interview met Georges en Alex Lambert over hun werk in de Belgische metaalindustrie

Beluister dit fragment uit het interview met Georges en Alex, waarin ze vertellen hoe het was om als vader en zoon samen te werken in de gieterij. Dit fragment maakt deel uit van een uitgebreider interview in het kader van het project 'Hun werk, hun leven. Getuigenissen uit de metaalindustrie (1970-2020)'.

Georges Lambert (°1947) groeit op in Merendree, een dorp ten westen van Gent. Zijn moeder baat een ijzerwinkel uit en zijn vader is smid, net zoals zijn grootvader en overgrootvader dat waren. Georges werkt vaak mee in de smidse, waar zijn vader hem onder meer balkons, hoefijzers en ijzeren wielbanden leert maken. Hij loopt school aan de ‘vakschool’ in Wetteren en leert er draaien en frezen.

Georges voelt aan dat er in het beroep van smid geen toekomst zit, en zoekt elders werk. Dat vindt hij eerst bij Reuco, een bedrijf dat caravans en aanhangwagens maakt. Hij werkt er vijf jaar als lasser. Op zijn 26ste krijgt Georges de kans om een oude kopergieterij over te nemen: het familiebedrijf De Mulder, in de Zonder-Naamstraat in Gent. Het personeel, aanvankelijk zo’n acht man, blijft voor hem werken. Hij verandert de naam naar kopergieterij Lambert-Dhondt. Die laatste naam is die van zijn vrouw, die een winkel begint in de buurt van de gieterij.

De winkel verkoopt onder andere deurknoppen, raambeslag, kandelaars en objecten uit messing, een legering van koper met zink. Alles wordt in de gieterij gemaakt en afgewerkt. Ook beeldjes voor toeristen, zoals de ‘Gentse torenwachter’, worden in het atelier vervaardigd. De gieterij heeft een vast high-end cliënteel. Ze krijgen opdrachten voor kastelen, het Louvre, het Koninklijk Paleis in Laken en zelfs voor een paleis van Mobutu in Zaïre.

Georges leert het vak van zijn nieuwe werknemers, die het al jaren uitoefenen. Het werk is bijzonder zwaar, door onder meer de hitte, de soms wel 60 kilo wegende gietarm en de chemische dampen in het atelier. Het haar van Georges slaat soms groen uit. Hij werkt ook met salpeterzuur en met andere schadelijke chemische stoffen. Het krijgen van ‘koperkoorts’ of metaalrookkoorts door te hoge concentraties aan zinkdampen is er niet ondenkbaar. Het grootste gevaar is echter verbranding.

Tegen de jaren 1990 blijven enkel nog Georges en zijn zoon Alex over in het bedrijf. Het wordt ook steeds moeilijker om in het centrum van de stad een gieterij uit te baten. Een van hun beste klanten, Peter Van Cronenburg, neemt de gieterij in 2008 over. Vanaf 2010 wordt op de oude locatie niet meer gewerkt.

Alex Lambert (°1974) stamt uit een familie van smeden. Aanvankelijk werkt zijn vader Georges mee in de smidse van zijn eigen vader, maar voelt al snel dat er in het beroep weinig toekomst zit. Wanneer Georges 26 jaar is, neemt hij een oude kopergieterij in het centrum van Gent over en doopt deze ‘Lambert-Dhondt’. De moeder van Alex opent een winkel, waar onder andere deurknoppen, raambeslag en kandelaars geproduceerd in de gieterij, verkocht worden. De gieterij heeft een vast high-end cliënteel. Ze krijgen opdrachten voor kastelen, het Louvre, het Koninklijk Paleis in Laken en zelfs voor een paleis van Mobutu in Zaïre.

Als kind spelen Alex en zijn zus vaak in de kopergieterij. Als Alex ouder is, helpt hij ook mee. Secundair onderwijs volgt hij aan de ‘vakschool’ in de Holstraat, het Hoger Technisch Instituut Sint Antonius in Gent. Na zijn legerdienst gaat hij bij zijn vader in kopergieterij Lambert-Dhondt aan de slag.

Jarenlang werken vader en zoon samen, geholpen door enkele werknemers. Tegen de jaren 1990 blijven enkel Alex en Georges over in het bedrijf. Het wordt ook steeds moeilijker om in het centrum van de stad een gieterij uit te baten. Een van hun beste klanten, Peter Van Cronenburg, neemt de gieterij in 2008 over. Vanaf 2010 wordt op de oude locatie niet meer gewerkt. Alex werkt tot op vandaag voor gieterij Van Cronenburg.

Een orderboekje van Georges' gieterij. Foto © Martin Corlazzoli